Зар заманның аяғы –
Заманың кетті баяғы.
Ықылас-ниет қалмады,
Үлкенге билік салмады.
Жарлының жалғыз сүйеніш,
Мал болыпты таяғы.
Ұлықсыған ұл туып,
Бұлықсыған қыз туып,
Заман жауға кеткен соң,
Кім үлкенін сыйлайды?
Жан есінен адасты,
Жамандық мұнша ұласты.
Жарысқа кірген жақсылар,
Жақыным деп жан тартпай,
Кәпірменен қынасты.
Аузына кәпір қаратты.
Бұ дүниенің тұтқасы –
Ойлап тұрсам, мал екен.
Соған енді, жігіттер,
Кәпір, қазақ таласты.
Заманың енді өткен соң,
Адам қайтып қуансын:
Жандарал болды ұлығың,
Майыр болды сыпайың,
Айырылмайтұғын дерт болды,
Кедейге қылған зорлығың.
Кәпірді көрдің піріңдей,
Тілмашты көрдің биіңдей,
Дуанды көрдің үйіңдей,
Абақты тұр қасында,
Қазылған қара көріңдей!..
