Сөйлесем медет бергін, я, Зұлжалал!
Бермесең өзің медет менде жоқ хал.
Қолдай көр, құдіретіңмен Жаппар кәрім,
Тікенге гүл беріп ең, зәһәрге – бал.
Тілеймін сенен медет сол себептен,
Халық қылдың қанша адамды құдіретпен.
Құдірет, жәрдем берсең тіл-жағыма,
Әзізді баяндайын ілгері өткен.
Жараттың әртүрлі ғып әр адамды,
Асырадың ризық беріп барша жанды.
Ерте-кеш әр не тәбет көңіліне алса,
Жеткізер құдіретімен Жаппар ғана.
Хайуан қылмай, адам ғып бердің сана,
Жараттың тау-тас, дария, жапан дала.
Құданың құдіреті сонша күшті,
Осы жерді ойламаймыз ақыл шала.
Әжеп пе қара тасты етсең алтын,
Суықты – жылы, ыстықты – етсең салқын.
Өнермен өзің берген қадірім артып,
Халыққа раушан боп жүр жүзім жарқын.